جمعه، ۲۶ دی ۱۳۹۹
الان نزدیک یکسال است که تمام استخر‌های ایران تعطیل شده و هیچ کمکی از طرف دولت به ما مربی‌های شنا نشده‌است. ستاد ملی مبارزه با کرونا با بستن باشگاه‌ها عملاً کلیه‌ی ورزش‌های آبی را تعطیل کرده‌است و این اقدام باعث شده حقوق و منبع درآمد آموزشگران شنا و نجات‌غریق‌ها به کلی قطع شود. رئیس هیات شنای استان تهران هم در گفتگو با رسانه‌ها تأکید کرده که بیش از از ۹۰ درصد شاغلین و مربیان ورزش شنا بیکار هستند.
ما مربی‌ها و نجات غریق‌ها همین یک شغل را داریم و تحصیلات ما هم در همین رشته بوده‌است. آیا واقعاً این رسم انسانیت است که ما نه بیمه داشته باشیم و نه در موقعیت‌های بحرانی و بیکاری هیچ کمک معیشتی از جانب دولت دریافت نکنیم؟ تا زمانی که سرکار بودیم همیشه با مسئله بیمه درگیر بودیم، الان که یکسال از کار بیکار شده‌ایم چه کنیم؟
این خواسته‌ی جامعه نجات غریق و مربیان شنا شامل هزاران تن از مردان و بانوان مربی است چون در این مملکت نه بیمه‌ای داریم نه حقوقی، نه حتی صنفی و اتحادیه‌ای! دو سه سال پیش که قرار بود نجات غریق به عنوان شغل رسمیت پید اکند متأسفانه آقای مصطفی میرسلیم که رئیس فدراسیون بودن مخالفت کرد.
با امضای این دادخواست از جامعه‌ی مربیان شنا و نجات غریق حمایت کنیم. آنها باید اتحادیه داشته باشند و از جانب دولت به رسمیت شناخته شوند و بیمه و مستمری بیکاری داشته باشند تا به خاطر کرونا به دامن فقر و فلاکت در نغلطند. ///
